segundo poema de El ensayo de cristal
Ella
Vive sola en un brezal al norte.
Ella vive sola.
La primavera se abre como una cuchilla allí.
Yo viajo en trenes todo el día y llevo muchos libros
–unos para mi madre, algunos para mí
que incluyen las obras completas de Emily Brontë.
Es mi autora favorita.
También mi principal temor, al que trato de enfrentarme.
Cada vez que visito a mi madre
siento que me convierto en Emily Brontë,
mi vida solitaria a mi alrededor como un páramo,
mi torpe cuerpo recortándose sobre los barrizales
con una apariencia de transformación
que muere cuando atravieso la puerta de la cocina.
¿Qué cuerpo es ese, Emily, que nosotras necesitamos?
Trad. Soledad Marambio
Fotograma de Jane Eyre de Cary Joji Fukunaga
Tłum. Ada Trzeciakowska
Drugi wiersz ze Szklanego Eseju
Ona
Mieszka na wrzosowisku na północy.
Mieszka sama.
Wiosna otwiera się tam jak składany nóż.
Jadę cały dzień pociągiem i wiozę dużo książek –
niektóre dla mojej matki, niektóre dla mnie.
w tym «Dzieła zebrane Emily Brontë».
To moja ulubiona autorka.
A także mój główny lęk, z którym planuję się zmierzyć.
Zawsze, gdy odwiedzam matkę
czuję, że zamieniam się w Emily Brontë,
moje samotne życie wokół mnie jak wrzosowisko,
moje niezdarne ciało brnące przez błotniste równiny jakby doznające transformacji
która znika, gdy wchodzę do kuchni.
Jakiego to ciała, Emily, nam potrzeba?
Second poema from The Glass Essay
She
She lives on a moor in the north.
She lives alone.
Spring opens like a blade there.
I travel all day on trains and bring a lot of books—
some for my mother, some for me
including The Collected Works Of Emily Brontë.
This is my favourite author.
Also my main fear, which I mean to confront.
Whenever I visit my mother
I feel I am turning into Emily Brontë,
my lonely life around me like a moor,
my ungainly body stumping over the mud flats with a look of transformation
that dies when I come in the kitchen door.
What meat is it, Emily, we need?
(Fuente: Ada Lírica)
No hay comentarios:
Publicar un comentario