Ilona Witkowska (Polonia, 1987)

 

mariposa ninfa antíope esta es una fábula sobre el secuestro de la realidad: siempre queda una esquirla y nosotros caminamos descalzos	rusałka żałobnik to jest fabuła o porwaniu rzeczywistości: zawsze jeden odłamek zostaje a my idziemy boso
champain wishes and caviar dreams 1 No deberíamos engañaros: no todo es para todos un recuerdo repentino de todo: nada seríamos el uno sin el otro esta casa exquisitamente ardía exquisitamente ardía esta casa esta casa ardía exquisitamente	champain wishes and caviar dreams 1 nie ma się co czarować: nie wszystko jest dla wszystkich nagłe wspomnienie o wszystkim: bylibyśmy niczym bez siebie ten dom przepięknie płonął przepięknie płonął ten dom ten dom płonął przepięknie
del candor perros en Rincón de María aúllan bajito los que nada perdieron no entienden la pérdida acumulo con insistencia la luz para un día lluvioso: para mí, para el chico quien diga: tenía pan, tenía peces si te quedas mucho en silencio, vendrán a verte otros animales.	od naiwności psy w Marysieńce cichutko wyją ci, co nie utracili, nie rozumieją utraty wytrwale zbieram światło na czarną godzinę – dla siebie, dla chłopca, który powie: miałem chleba, miałem ryb jeśli będziesz długo siedzieć w ciszy, przyjdą do ciebie inne zwierzęta
perla de la corona de la realidad beso la tierra bajo la que yaces. los caracoles en la oscuridad estiran los cuernos. (¿qué tal todo? ¿fluye de algún modo?) montones de materia negra                  rodea por todos lados, rizados por una ola                                    amenaza y alimenta (¿de dónde los trae? ¿de qué rebota?)	perła w koronie rzeczywistości całuję ziemię, pod którą leżysz. ślimaki w ciemności wyciągają czułki. (jak to wszystko? płynie jakoś?) hałdy czarnej materii     otacza z każdej strony. zmarszczone falą           zagraża i żywi (skąd niesie? od czego odbija?)
nuestras hermosas firmas en varios documentos estamos vivos, miremos alrededor. nuestra perspectiva, es la de los insectos que se posan en las ventanas de noche nos cantamos unos a otros largas canciones si tan solo supiéramos cómo están los demás se nos romperían los corazones la vida es una fiesta, la vida es una fiesta, la vida es una fiesta la gente saltaba por las ventanas, nosotros estábamos de excursión soñé con un pez, soñé con una batalla, soñé con los bosques que transparentaban la luz puse mis dedos en el fuego demasiadas veces de lo que me hubiera gustado nunca temí por la suerte de lo que está estaba entre	nasze piękne podpisy na różnych dokumentach żyjemy, rozejrzyjmy się. taką mamy perspektywę, jak te owady, co siadają nocą na oknach śpiewamy do siebie długie piosenki gdybyśmy wiedzieli, co u nas nawzajem, serca by nam pękły życie to wczasy, życie to wczasy, życie to wczasy ludzie wyskakiwali z okien, my byliśmy na wyjeździe przyśniła mi się ryba, przyśniła mi się walka, lasy mi się przyśniły prześwietlone palce w płomień włożyłam dwa razy więcej razy niż bym chciała nigdy nie bałam się o kondycję tego, co jest pomiędzy
las cadenas de equivalencia hegemónicas un perro resplandeciente dejó aquello con lo que jugaba y yo pude hacer lo que quería, así que no hice mucho tenía amor, lo tomaba como algo que había que tomar estábamos de camino y el murciélago nos golpeó, mi amor, desde dentro y ahora y siempre los murciélagos nos golpean	hegemoniczne łańcuchy ekwiwalencji lśniący piesek zostawił to, czym się bawił a ja mogłam robić co chciałam, więc niewiele robiłam miałam miłość, brałam ją jak coś co trzeba wziąć byliśmy w drodze i nietoperz w nas uderzył, kochanie, od środka i teraz i zawsze nietoperze w nas biją
aquellos que nosotros les silenciosa, esbelta luz una mariposa muerta lleva dos días en el suelo de la escalera; ni la recogieron ni la barrieron nadie reprocha nada a nadie un momento y se acaba, y luego otra vez no, las mayores sabidurías que conozco son dos: no sé, no sé, no sé puede ocurrir de todo	ci, co my ich ciche, strzeliste światło martwy motyl leży dwa dni na podłodze klatki schodowej; ani go nie podnieśli ani go nie zamietli nikt o nic nie ma pretensji chwilę jest po wszystkim, potem znowu nie, największe mądrości, jakie znam, są dwie: nie wiem, nie wiem, nie wiem bardzo różnie bywa

 

Traducciones de Ada Trzeciakowska

 

(Fuente: Ablucionistas)