Trad. Ada Trzeciakowska
Un perro llamado Ego
Un perro llamado Ego, los copos de nieve como besos
Revoloteaban, corrían, venían conmigo en diciembre,
Olfateando el aire frío, cambiando, y deteniéndose,
Allí donde caminaba hacia las siete,
Olisqueando algunos asuntos abiertos y ocultos,
Giraban, descendiendo, y se paraba, atento
Buscando reposo, el extraño, desconocido,
Conmigo, a mi lado, me besó, tocó mi herida,
Mi rostro sencillo, obsesionado y el placer, unidos.
‘Ni libre, ni suelto, carga con lo que llevas dentro,’
Así habló Ego con su voz agrietada y áspera,
Mientras los copos me besaban y saciaban los minutos,
Cayendo de algún lugar medio creíble e ignoto,
«No serás libre, ni jamás estarás solo».
Así habló Ego, ‘Esta tierra es mía,
El hueso de la dinastía: no serás libre,
Ve, corre, escoge más, no estarás solo jamás’.
«Ven, ven, ven», cantaron los copos de nieve,
Evadiendo al perro que ladraba por su nimiedad,
«¡Ven!» cantaban los copos de nieve, «¡Ven aquí! ¡Y aquí!
Qué pronto en la acera, se derritieron, y se extinguieron,
¡Uno me besó, dos me besaron! ¡Cuántos murieron!
Mientras Ego les ladraba, se tragaba su caricia,
Corría por acá. ¡Y por allá! Mientras caían al suelo,
Se lo llevaban más y más lejos,
Mientras la noche se arremolinaba en la nieve,
Me dejó en medio de la nada, lejos de mi hogar.
Me dejó en medio de la nada, lejos de mi hogar.
Tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz
Pies zwany Ego
Pies zwany Ego, płatki śniegu niby pocałunki
Trzepotały, spadając, szedł ze mną przez grudzień,
Węszył w powietrzu chłodnym, przystawał i ruszał
Tam, gdzie kroczyłem o siódmej wieczorem,
Ukryte albo jawne kwestie obwąchiwał,
Wirowały, zstępując, stał cicho, warując,
Szukały odpoczynku, on obcy, nieznany,
Ze mną, tuż przy mnie, dotykał mych ran,
Moja twarz, obsesyjna, i radość, związane.
«Ni wolności, ni swobód, dźwigaj swe ciężary»,
Tak mówił Ego, a głos miał ochrypły,
Gdy pocałunki śniegu, czyniąc zadość chwilom,
Spadały z miejsc nieznanych, na wpół wiarygodnych;
«Nie będziesz wolny, nie będziesz samotny»,
Tak mówił Ego, «Moim jest królestwo,
Dynastii kość: ty nie będziesz wolny,
Idź, wybieraj, uciekaj, nie będziesz samotny.»
«Chodź, chodź, chodź», śpiewały płatki uchodzące
Psu, który szczekał na płatków znikomość,
«Chodź», śpiewały płatki, «Chodź tutaj! i tu!»
Jak szybko, na chodniku, topniejąc, mijały,
Ten ucałował mnie! I tamten! Tak wiele zginęło!
A Ego szczekał na nie i połykał, lekkie;
Biegnij tędy! I tędy! Spadały na ziemię,
Wiodąc go dalej, daleko, ode mnie,
A kiedy noc zapadła pomiędzy zaspami,
Nie miałem gdzie się schronić, daleko od domu,
Nie miałem gdzie się schronić, daleko od domu.
Fotograma de Hand Held Day dirigido por Gary Beydler
A dog named Ego
A dog named Ego, the snowflakes as kisses
Fluttered, ran, came with me in December,
Snuffing the chill air, changing, and halting,
There where I walked toward seven o’clock,
Sniffed at some interests hidden and open,
Whirled, descending, and stood still, attentive
Seeking their peace, the stranger, unknown,
With me, near me, kissed me, touched my wound,
My simple face, obsessed and pleasure bound.
‘Not free, no liberty, rock that you carry,’
So spoke Ego in his cracked and harsh voice,
While snowflakes kissed me and satisfied minutes,
Falling from some place half believed and unknown,
‘You will not be free, nor ever alone,’
So spoke Ego, ‘Mine is the kingdom,
Dynasty’s bone: you will not be free,
Go, choose, run, you will not be alone.’
‘Come, come, come,’ sang the whirling snowflakes,
Evading the dog who barked at their smallness,
‘Come!’ sang the snowflakes, ‘Come here! and here!’
How soon at the sidewalk, melted, and done,
One kissed me, two kissed me! So many died!
While Ego barked at them, swallowed their touch,
Ran this way! And that way! While they slipped to the ground,
Leading him further and farther away,
While night collapsed amid the falling,
And left me no recourse, far from my home,
And left me no recourse, far from my home.
(Fuente: Ada Lírica)
No hay comentarios:
Publicar un comentario