El 79 aniversario del trágico Levantamiento de Varsovia en el cual perdió la vida el poeta.
TRENO I
I
Oscuro sordo, desgraciado
mi pueblo. Las tinieblas
están estallando. ¡Oh! demasiado,
demasiado amor,
demasiado poco amor.
El humo negro se está extendiendo.
Las flores son tizones muertos,
las casas son como ataúdes
en una iglesia derribada,
donde el Cristo está hecho añicos
Y sus ojos son heridas.
Y con su corazón sufres,
pueblo de tormento y cautiverio.
II
Te veo, te veo entre los truenos
entre los rostros destrozados
de las estatuas. Oh vosotros, oscuros,
a semejanza de los árboles torcidos,
inmensos. Oigo la cadena
Y el gemido de los látigos, y el silencio.
III
Oh pueblo, pueblo sordo
tú en tu dolor aislado,
eres aún el cuerpo,
o ya solo tu espíritu,
sin parecerte a nadie,
aislado en tu muerte,
aislado en tu nacimiento.
IV
Triste triste mi pueblo,
las cabezas caerán y se levantarán,
las manos caerán y se levantarán
antes del milagro. Y llegarás a verlo.
Antes del poder. Y ya espera y escucha
el Espíritu de Dios a tu Espíritu.
Imagen del artículo de K. Kaczorowska para TVN24
TREN I
I
Ciemny głuchy, nieszczęsny
ludu mój. Ciemności
buchają. O! za wiele,
za wiele miłości,
za mało ukochania.
Czarny dym się ściele.
Kwiaty są – martwe głownie,
domy są – jak trumny
w rozwalonym kościele,
gdzie Chrystus roztrzaskany
i oczy jego – rany.
I jego sercem bolisz,
ludu burz i niewoli.
II
Widzę cię, widzę w gromach,
wśród roztrzaskanych oblicz
posągów. O wy ciemni,
zwichrzeniu drzew podobni,
olbrzymi. Łańcuch słyszę
i batów jęk, i ciszę.
III
O ludu, ludu głuchy,
ty w bólu swym osobny,
jesteś ty jeszcze ciałem,
czy już tylko swym duchem,
nikomu niepodobny,
w śmierci swojej osobny,
osobny w narodzeniu.
IV
Smutny smutny mój ludu,
głowy opadną i wstaną,
ręce upadną i wstaną
nim cud. A doczekasz cudu.
Nim moc. A już czeka i słucha
Duch Boży – twego Ducha.
(Fuente: Ada Lírica)
No hay comentarios:
Publicar un comentario