Nikos Kavadias (Νίκος Καββαδίας, cerca de Harbin, Manchuria, China, 1910-Atenas, Grecia, 1974)

 

 

 

MAL DU DÉPART  (Duele la salida)







Seré siempre un amante idealista e indigno

de los largos viajes y los mares azules,

y moriré una tarde, como todas las tardes,

sin hendir la línea turbia de los horizontes.

 

Hacia Madrás, Singapur, Argelia y Fez

partirán los barcos, orgullosos como siempre,

y yo, encorvado en un despacho ante mapas marítimos,

haré sumas en gruesos libros de contabilidad.

 

Dejaré ya de hablar de viajes lejanos;

mis amigos pensarán que los olvidé

y mi madre, contenta, dirá a quien le pregunte:

"Fue una curiosidad juvenil, pero ya pasó...".

 

Mi yo se alzará una tarde ante mí

y, como un juez sombrío, me pedirá una razón

y esta indigna mano mía temblorosa se armará,

señalará y golpeará sin miedo al culpable.

 

Y yo, que tanto deseé ser enterrado un día

en un mar profundo de las lejanas Indias,

tendré una muerte común y tristísima

y un entierro como los entierros de muchos hombres.

 

 

_________________________

en "Antología de la poesía griega", Ediciones Clásicas, Madrid, 1997. Ed. y trad., José A. Moreno Jurado. En la imagen, Nikos Kavadias (Νίκος Καββαδίας, cerca de Harbin, Manchuria, China, 1910-Atenas, Grecia, 1974 / Lifo)

 

 




MAL DU DÉPART 

 

 

Θα µείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των µακρυσµένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω µια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραµµή των οριζόντων. 

 

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφαξ

θ‘ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ’ ένα γραφείο µε χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. 

 

Θα πάψω πια για µακρινά ταξίδια να µιλώ

οι φίλοι θα νοµίζουνε πωςτ α ‘χω πια ξεχάσει,

κι η µάνα µου χαρούµενη, θα λέει σ’ όποιον ρωτά:

«Ήταν µια λόξα νεανική, µα τώρα έχει περάσει…»

 

Μα ο εαυτός µου µιαν βραδιά εµπρός µου θα υψωθεί

και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα µου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι µου που τρέµει θα οπλιστεί,

θα σηµαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει. 

 

Κι εγώ, που τόσο επόθησα µια µέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις µακρινές Ινδίες,

θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και µια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

 

 

 

(Fuente: Jonio González)




•