Durs Grünbein (Alemania, 1962)

 

Trad. Ada Trzeciakowska

 

LUMIÈRE

Este tren negro que escupe nubes
blancas de vapor, aún corre
hacia los espectadores. Dicen
que algunos saltaron asustados,
porque la catástrofe era inevitable.

La luz en la pared de esta sala, luz
de un día que encarna el verano, distinta
de la de fuera, a la misma hora
en las plazas de Paris, en sus bulevares
inundaba a la gente sentada en la oscuridad.

Era pánico, quizás también preocupación
por el niño de la mano de la vieja dama
(Madame Lumière, como sabemos ahora),
tambaleándose tan cerca del borde del andén.

Preocupación quizás, también asombro,
pero aún no el horror
ante todos los trenes impasibles
que han surcado el siglo, ante
las filas de vagones sellados, sin fin.

Las vías corrían directamente hacia ellos,
pasando por delante y fuera del encuadre.
Y fantasmal, como el humo de la chimenea,
las sombras de los que esperan inquietos,
como la propia película, permaneció
la mortífera locomotora -el tiempo-.

 

Collage propio

 

Tłum. Andrzej Kopacki

LUMIÈRE

Ten czarny pociąg, co wyrzuca białe
obłoczki pary, wciąż jeszcze pędzi
prosto na widzów. Podobno niektórzy
zrywali się przerażeni, że zaraz
niechybnie nastąpi katastrofa.
 
Światło na ścianie w tej sali, światło
prawdziwie letniego dnia, inne
niż tamto na zewnątrz, na placach Paryża,
o tej samej porze, na bulwarach,
zalewało siedzących w ciemności.
 
Panika, a może to była troska
o dziecko u boku starszej damy
(madame Lumière, jak już wiemy),
które się kolebie na skraju peronu.
 
Troska może, a także szok,
ale jeszcze nie zgroza
z powodu tych obojętnych pociągów,
co przemierzały stulecie, z powodu
ciągu zaplombowanych wagonów, bez końca.
 
Szyny biegły prosto na nich,
a minąwszy ich, poza ekran.
I widmowy, jak dym z komina,
niespokojne cienie oczekujących,
jak sam film, był niezmiennie
ów śmiercionośny parowóz – czas.

Ekwidystans (2022) w Powroty z księżyca

Trans. Karen Leeder

LUMIÈRE

This black train, puffing out
clouds of white smoke, still
races towards the viewers.
They say some
jumped up in fright,

thinking the catastrophe was about to occur.
The light on the wall of the salon, light
from an incarnate summer’s day—so different
from the Paris light at the same moment,
outside on the squares, the Boulevards—
flooding over them as they sat in the dark.

Perhaps it was panic, maybe also concern
for the child on the hand of the elderly lady
(Madame Lumière, as we know now),
toddling so close to the edge of the platform.

Concern perhaps, also shock,
but not yet horror
at all the implacable trains
that have crisscrossed the century,
the endless rows of sealed trucks.

The tracks heading straight towards them,
past them and out of the frame.
And like the smoke from the chimney,
the shadows of those waiting impatiently,
like the film itself, ghostly,
the fatal locomotive of time.

LUMIÈRE

Immer noch rast dieser schwarze Zug,
weiße Dampfwölkchen ausstoßend,
auf die Zuschauer zu. Es heißt, manche
seien vor Schreck aufgesprungen,
gleich mußte die Katastrophe geschehn.

Das Licht auf der Saalwand, Licht
eines leibhaftigen Sommertages, anders
als zur selben Stunde das Pariser Licht
auf den Plätzen draußen, den Boulevards
überströmte sie, die im Dunkel saßen.

Panik war es, vielleicht auch die Sorge
um das Kind an der Hand der älteren Dame
(Madame Lumière, wie man heute weiß),
das so nah an der Bahnsteigkante tappt.

Sorge vielleicht, auch der Schock,
aber noch nicht das Entsetzen
über all die gleichgültigen Züge
die das Jahrhundert durchquerten,
die endlosen Reihen verplombter Waggons.

Die Schienen liefen direkt auf sie zu,
vorbei an ihnen und aus dem Bild.
Und wie der Rauch aus dem Schornstein,
die Schatten der unruhig Wartenden,
wie der Film selbst, geisterhaft, blieb
die tödliche Lokomotive Zeit.

Äquidistanz. Gedichte (2022)

 

(Fuente: Ada Lírica)