Constantino Cavafis (Alejandría, 1863-1933)

 

tres poemas

 

El dios abandona a Antonio

Cuando de pronto, a media noche, se oiga

pasar invisible un báquico cortejo

con músicas maravillosas, con vocerío-

tu fortuna flaqueante, tus obras

fallidas, los sueños de tu vida

que salieron todos vanos, no los llores inútilmente.

Como dispuesto desde hace tiempo, como un valiente,

despide, despide a Alejandría que se aleja.

Sobre todo, no te engañes, no digas que fue

un sueño, que tu oído te engañó;

no te acojas a tan vanas esperanzas.

Como dispuesto desde hace tiempo, como un valiente,

como te cabe a ti, que de una ciudad tal mereciste el honor

acércate resuelto a la ventana

y escucha conmovido, más sin

súplicas ni lamentos de cobarde

como goce postrero los sones,

los maravillosos instrumentos del místico, báquico cortejo

y despide, despide a la Alejandría que tú pierdes.

~

 

Monotonía

A un día monótono sigue

otro monótono, idéntico. Ocurrirá

lo mismo, de nuevo volverá a ocurrir-

instantes iguales nos encuentran y nos dejan.

Un mes pasa y trae otro mes.

Lo que viene, cualquiera fácilmente lo adivina:

es aquella pesadez del ayer,

y en mañana se convierte cuando no parece ya un mañana.

~

 

Me fui

Nada me ató. Me liberé del todo y me fui.

A placeres medio reales,

medio soñados, rondaban en mi alma,

me fui en la noche iluminada.

Y de los más fuertes vinos bebí, como

del que beben los héroes del placer.

***

 

En  Poesía completa. Madrid: Alianza, 1997.

Versiones de Pedro Bádenas de la Peña

/

Ἀπολείπειν ὁ θεὸς Ἀντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές —

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προπάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

~

 

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —

οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

~

 

Επήγα

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κι επήγα.

Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,

μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,

επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.

Κι ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς

που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

 

 

(Fuente: La comparecencia infinita)